بنفش آهسته

امشب وقتی از پسِ خستگی روز توی اتاقم به تاجِ تخت تکیه داده بودم و داشتم کتاب تحلیل شعر نیما رو می‌خوندم ؛ اونجا که به جایگاه درختان در شعر نیما می‌پردازه ، با خودم گفتم پس بی دلیل نیست که در ضمیر ناخودآگاهم وقتی یادِ نیما یوشیج میفتم، همیشه می‌بینمش که داره در جنگلی مه آلود قدم می‌زنه. شعر نیما پُر هست از نام‌های زیبای درختان..